Колку недовршени реченици, цели приказни и книги…би можела томови да си раскажам на самата себе…но одамна сум престанала. Дали престанав да зборувам сама на себе, или престанав да му зборувам на светот…или кога конечно почнав гласно да зборувам, веќе не си ги слушам ни сопствените зборови. Тажно е дека си недостигам самата на себеси…си недостигам таква посветена, таква искрена кон себе…Знаеш кога си имаш една многу зезната констелација на црн хумор кој само ти го разбираш…пошто е суров…пошто те боли…пошто ти ги корне конците…не си веќе марионета…сам сопствена трагична драматургија си….
Колку неисполнети…не….колку преплавени соништа…за се што сум сонувала да бидам…или тие сонувале…или го живеам сонот….или….сонувам за животот….
Колку прераскажани зборови…луѓето живеат од нив…уште малку ќе научат и како да ги продаваат…алчни…алчни за празни зборови, празни приказни, празни сништа и празни животи…од каде се најдов јас заплеткана во сите нив?
Колку празна музика….ко да никогаш да не постоеле ноти….светот веќе не знае за хармонија…. а јас се трудам со синфонија да си ги исвирам песните….ко во меѓулиние да твораМ…
Каде да се свртам…како да замижам…како да прозборам…и повторно да почнам да пишувам?
world of denicija 