Mama, it`s been a long time

They told me that you had to leave, but we didn’t say goodbye, they told me to keep the memory, but is burning me alive.They told me to be strong, told me Ill be fine, they told me time will heal me, but all it was just a lie. The time is running and soon youll be gone, same way you did 15 years ago. Mama, I think a lot about the stars,the scars and your heart, I think about the days, the ways and how you were always there…here, everywhere….and now you are nowhere…nowhere Mama , It`s so impossible to find you. Im staring in every door, drawing circles on the floor trying to find the right reason why you had to leave me, why you had to go. But Mama, im so tired of trying, so exhausted of fighting, i need to put my head on your chest, get some rest right there in your arms, like the way i did before. I need to feel your heart, feel you that you are here, i need you to hold me close, to make me feel like home. Mama i need to come back home, and i need you to be home,making me smile when I was about to cry…oh, Mama why did you have to die. Mama , they telling me Im insane, that i cant feel the pain, that im not even aware when im hurting them. Mama, Ive hurt to many people, ive let down everything else, ive betray so many times…so many lies. Ive completely lost my way, even after 15 fucking years since that day. Mama, i miss you and i miss your shadow, i miss your angry face when i was playing with your eyebrows, i miss your smell, i miss to hold me tight, i miss you to tell me:”dont worry kido, everything its gonna be alright.” Mama… Im wrecking, it burns me, you promised me that youll come to my wedding.

Mama, im sorry, im nothing from what you wanted me to be, im not capable to accept the reality and I am in very deep shit. Im not a child and im not a daughter, im just one lost soul boiling in the cold water. Mama, im gonna scream and im gonna shout im gonna reap my heart out, just to have you for one more day, i have so many things to say. Mama, I know i disapointed you, I did let you down, Im nothing like how you made me…I really think that im gonna drown.

MAMA please come back, just come home, this world its so empty and meaningless with out you.

ДИОГЕН

…Утрето си дојде…
Од толку гласна празнина, ушите ми крварат,
не успевам ни ѕвездите веќе да ги слушам.
А ги гледам како зборуваат треперејки,
ох замолкни,
ти тажен свету.
Каде е Малиот Принц сега…
Зар беше само толку кратка реалност…
Зошто ли веќе не му се радувам на небото,
Зошто пораснав и станав дел од она крутото…
Одев по трнлив пат,
Но сега и тој ми го снема од под нозе,
Висам за врат врзана, со јажиња…
во раце на секој еден пријател.
Човек на човек, му е волк…
а јас омилена храна сум им…
Една насмевка, два залаци
од душа кинат, ко да ми е душава создадена
само за душмани,
Стојам со огледало пред нив,
прашувам што погрешив…
велат, среќна си ти ,
а ние само нарциси…
Ох некој , нешто нека ми прозбори,
каде погрешив?
Што одев за нив на крај на светови,
и рушев планини…
Ох, празни души, крвопијци
Доста веќе ми праќате громови…
Ниту сум ви душман,
нит ги слушам веќе ѕвездите…

Моето ново име,

ЌЕ Е ДИОГЕН.

ODE TO MYSELF

 

Врват години, ко околу мене ништо да не постои,
дури бришам и спомени…и дишам огнови.
А горат сите зборови, се што оставив да ме дотолчи…
само молчи и навикни се,
си реков….ах ,а понекогаш си преречувам што си замолчив.
Трчам низ ридови, за да почуствувам планини…
А воздухот во градиве цела ќе ме издиши.
Еве дојди и биди јас, и тивко не вришти,
еве не влечи се по ѕидови, и не плачи по изгубени години…

Врват денови, ко околу тебе да биле само како демони,
секој од нив само да те потсети дека небитна си  дури и кога постоиш.
Дури и кога се трудиш да се избориш, се гориш од страста која душа ќе ти запали.
Сама на себе, СЕ СИ ТИ…
Затоа не плаши се, разбуди се и не мачи се…

Врват животи,и нема тоа никогаш да се промени
и нема никој  неа да ја врати ,ни па да ја замени…
но пуштија да си оди и продолжи си.
Засекогаш ќе те боли се што изгуби, кога не успеа да ја гушнеш и да ја испратиш,
што си дозволи да се  изгубиш  во временски тумори
меѓу луѓе што те трошеја низ пијани умори.

Врви ова проклето време…затоа успори,
дај му простор на она што е до тебе да те сака и усреќи.
Почни да веруваш дека навистина залужи
некој што ќе верува во тебе и ќе е благодарен што постоиш.

И реков, ми рече

           

          И реков опишиме со зборови, за да зборуваме за вистини, за светови во кои би живееле многу вечности. Да не сонуваме небитнини, и мислиме на невистини, да веруваме во она што не прави заедно посебни.

            И реков верувај ми, додека ти свирам песни и посветувам стихови, верувај им на моите рифови, додека се будам од своите кошмари. Не дозволувај да не уништам и претворам во спомени…ти си таа која за мене постои.

            И реков застани, те молам застани, погледни ме во очи и искрено објасни ми. Со што ли заслуживме толку силни удари, толку да боли додека не се искрвари. Зарем толку ништо не постои…те молам застани.

            Ми рече, дај те молам сама продолжи, ти си се она што јас не го заслужив. Одвратно ми е се што од нас ннаправи, и тоа што сум крај тебе и од тоа ми се гади. Оди сама гради ладни одаи и сама влечи се по друмови. Овде веќе нашата љубов не постои.

            Ми рече, не влечи се на колена и не молиме, никако веќе не допираш до мене, некогаш бев и ја иста ко тебе, и бедно е и залудно е.

           Си реков, дозволи и да си замине, ќе помине време и ќе дознае. колку јА љубев, а ја љубев појќе и од себе.

           Си помислив, пиши ми „Добра ноќ“  и врати ме…таму во хотелот, таму кај ѕвездите, таму кај морето…таму во песните.

 

What about the truth?

What about the change, the blame , the game that you play?
The way that you gonna stay the same…always there,
where i can stay safe, after how i treated you that way.
What about the words that i desperately need it to say…to you,
the truth, the hurt, the trace of the blurred face of the love that we once had.
What about the ways, the gray chase of my next faze , when you always stayed away,
the things that Ive said, the songs that Ive played, the times that ive waited…
For you to come home…
What about the times I…I…I didnt come home,feeling like a stone in my “perfect” world,
So heavy on you…like the truth that you want  to find…the perfect guy….the girl in your heart.
What about you…what about the reason you are next to me…about the reason  you want to be free???
What about me….it was always me, right?

What about the fights, the lights that would` ve guide me home, and ignite my bones…what about FIXING ME?

What about the touch and the smell of your skin…the times when we couldn`​t breath without each other… like a flower, with that smell so pure…the times when you wanted everything in life with me….”DON`T BE AFRAID” you told me, you said you love me, nothing can hurt us…you told me…we gonna rule the world you said.

What about all the times that you pushed me and shushed my integrity, the dignity of just being enough for you? The times when you forgot us, and you broke the glass of my devotion. The ocean that ive swim just to make you happy.
What about all the times I made you happy?

What about all the times I made you cry?

What about the times when you were all mine?

Писмото на мајка ми

        Силна сум…силна сум како одронета карпа која се држи на коренот од она малечко дрвце со вишни. Ќе се откорнам кај и да е, ќе треснам, стара човечка  карпа сум, 16 години…

      Ах, години ко години, си бегаат, трчам по нив… „ Застанете проклети да сте…или продолжете без мене, аман веќе. “

        Години ко години, релативни спомени, грди празни суштества, си ја земавте…на ваша среќа , прерано… на моја несреќа уште порано од прерано.  И кажи ми како да не го  преколнувам времето, деновите, часовите и минутите без неа. Години ко години…монструм ме напраивте, ме заробивте во мувлосани ѕидови, да се гушам од суви солзи и влажни рани, рани кои никогаш нема да заздрават.

     Ко одвеана од ветерот, се вртам и ден денес во круг и исплашено дека ќе се врати, ќе ми каже , ко писсмо да пишува:

„  Малечка моја…

Извини што ме немаше, што те оставив и те болеше. Извини што имаш само спомени, 16 години- 16 тврдини-16 изгубени борби- 16 спуштени гардови- 16 градови и толу различни домови- 16 песни недопишани- 16 концерти неисвирени- 16 врвови не освоени- 16- љубови изгубени…. 16 -успеси не доживеани… Извини што не ти кажав колку ќе  ми недостигаш, колку се плашев да те оставам, да ти кажам дека ќе заборавам да се вратам дома одкога ќе ме однесат. Извини што неможеше да ми прозбориш, да ми раскажуваш, да те советувам, да не се плашиш…извини што не можеше да ме прегрнеш, да се почуствуваш сигурно и заштитено…. Извини што не знаеш дека сум горда на тебе, на се што си…Ми пречат грешките што ги правиш, и се трошиш помеѓу луѓето, и извини но би те истепала 20 пати до сега сигурно… 🙂

Извини што никогаш не дозна колку ми значат сите песни кои ми ги одсвири и напиша и посвети, и колку ме прават тажна што толкава болка ти нанесов…Извини , не сакав…Верувај ми. Извини …Извини, Малечка…16 години и за мене се претешки…ве изгубив сите тројца….Те слушнав еднаш како ја прашуваш сестра ти, „Дали кога ќе умреме имаме спомени“….Имам спомени и вечност….Секој миг со вас бил вечност, сте ми подариле бессмртност…
За овие 16 години, после 16 години….веќе немам зборови….ќе си позборуваме низ деновите низ твоите сеќавања…

А до следниот пат, Малечка Моја чувај се…чувај ме.“

МАЛЕЧКА

              Колку недовршени реченици, цели приказни и книги…би можела томови да си раскажам на самата себе…но одамна сум престанала. Дали престанав да зборувам сама на себе, или  престанав да му зборувам на светот…или кога конечно почнав гласно да зборувам, веќе не си ги слушам ни сопствените зборови. Тажно е дека си недостигам самата на себеси…си недостигам таква посветена, таква искрена кон себе…Знаеш кога си имаш една многу зезната констелација на црн хумор кој само ти го разбираш…пошто е суров…пошто те боли…пошто ти ги корне конците…не си веќе марионета…сам сопствена трагична драматургија си….
Колку неисполнети…не….колку преплавени соништа…за се што сум сонувала да бидам…или тие сонувале…или го живеам сонот….или….сонувам за животот….
Колку прераскажани зборови…луѓето живеат од нив…уште малку ќе научат и како да ги продаваат…алчни…алчни за празни зборови, празни приказни, празни сништа и празни животи…од каде се најдов јас заплеткана во сите нив?
Колку празна музика….ко да никогаш да не постоеле ноти….светот веќе не знае за хармонија…. а јас се трудам со синфонија да си ги исвирам песните….ко во меѓулиние да твораМ…
Каде да се свртам…како да замижам…како да прозборам…и повторно да почнам да пишувам?

Помалку од половина секунда

Помина ни помалку од половина секунда, а би рекла дека ми поминале сите ебани чувства за кои верував дека можат да ме одржуваат во живот…да не речам, дека им верував дека ме прават…

Source: Помалку од половина секунда

Помалку од половина секунда

           Помина ни помалку од половина секунда, а би рекла дека ми поминале сите ебани чувства за кои верував дека можат да ме одржуваат во живот…да не речам, дека им верував дека ме прават среќна. „Ти дете мило, среќно ли си?“, ме праша непоознатата сенка, со толку добро познат тон...звучеше како неа. „Јас ли?“, ја пражувам додека успевам секундароно  да ја исхарикирам отсутноста во едно страшно избледена насмевка, „Најсреќна на цел свет сум“, одговорив молскавично, додека зборовите ми ги ронеа забите додека се стегав да не се издадам колку бедно тажна сум…звучев како неа. 

          Се завртев и почнав да си играм со ноѓињата, си подрипнував од коцка на коцка, подалеку од другите сенки, случајно да не видат како ми се распрснуваат капиларите на капаците од очите…бегав буквално исто како неа.
Позиционирана на едно минорно пиадесталче, додека  ги покажувам своите кловноски способности, „Уживаш ,нели?“, ме праша непознатиот портрет на добро познатиот карикатурист, „Јас ли бе?… Ама се приметува нели?“, си го разигрувам телово, удирајќи ги жиците од гитарата толку син што вибрациите ми го разболуваат желудников, глумам пожолтена изморена фаца...личам на неа.
„Се гледа колку љубов излегува од тебе додека свириш, се наежив само што засвири. Како така?“ ми искоментира убаво облечениот скитник , додека си го ниша намирисаното сако, небаре во ушите уште му одѕвонува мојата музика . и додека гледам низ неговата бледа пјава, и почнувам да си ги гризам ноктите, му велам:„ Па ти си тој што ми дозволува да го наежам, ти благодарам за тоа.“И додека да помисли уште еден хипотетски конструкт, му ја побивам теоријата за моето постоење, со губеше во просторот и времето, што подалек од неговата близина…Личам на таа што бев некогаш.
„Убаво ти е?“ ми шепнува со нежен глас, грубата аура која без срам си го распостила мирисот на нејзината кожа врз мојата чувствителност која што туку ја постелив заедно со свежо испраната грижа на совест, „… Просто немам зборови да ти опишам, еве измислувам нови…убаво ми  ко во мајчина утроба…ко што му е убаво на небото што се капе во површината на овој прекрасен поглед пред мене…поглед вперен во тебе.“и додека и се препуштам на немилосрдната страст под моите пори, изустувам…„ Но јас…јас не гледам друга жена во рефлексијата на прекршениве зраци од истиов овој поглед.“ и се преправам дека ист ние фокусов додека ми ја гази сенката и  и ме потчукнува по рамото.
„Само ми го трошиш времето…“и велам, додека си го замивам лицето, мислам ќе успеам да си го измијам гадењето од сопственото тело…„ посакувам да знаеш колку малку ми беше птребно да смислам начин тоа вербално да ти го насликам на платно.“
Ја прегрнувам ко да утрешниот ден е веќе минато„…ама јас одамна не сум ти кажала дека убави мирисаш, нели? .“
„ Ама Знаеш колку не сум ич исполнета? -ПРАЗНА СУМ.“, ме зашеметува еден познат глас на непознатата сродна душа, додека се удира силно со рацете во пределот на градите. А јас стојам ко да ме прегаазил воз и само посакувам да ја гушнам…„Тука сум ако ти требам.“...ах, посакувам да сум вербално способна сега…еве обде, еве сега…почнувам да дејствувам како неа. Уствари…денес и го заборавив името… а веќе личам на неа.

 

Кога Петре ме љубеше.

Кога Петре ме љубеше ,
времето во воздух го претвораше,
отвораше и затвораше железни капии
од отровни змии и змејови чувани,
во темни зандани чувства негувани,
ги ослободуваше за да ме чуваат.

Кога Петре ме милуваше,
телово невино фаланга стануваше,
крвта потоп правеше низ сите заспани воини
и жедни хероини во мене,
а на него вените набабрени, релјеф исцртуваа
од срастите сласти што вкусуваа.

Кога Петре ме сонуваше,
сонот стварност стануваше.
Ме будеше со зраците и откриваше од под облаците,
за да сонуваме заедно,
па ми ги ткаеше дните со нитни и златни конци,
за да можам да си починам малку подолго
тука…во мојот вечен дом.

Оти Петре ме љубеше,
направи да левитирам низ светови и времиња,
бремиња на стари силни љубови,
остварени и изгубени.
Оти сум креација на неговата имагинација,
композиција која нежно растреперува,
ќе остане единствениот кој вистински ја љубел Дениција.

She know`s ME

They thought they know me…they thought they know me by the smile, by the look in my eyes, by the scratches on my arm, or tenderness in my hug. They believed they had me, by my story that im sharing, by pretending that im caring, by the rules that im braking, or the sacrifice that im making. They thought i was prettier but i was just ugly as them… maybe a little bit more…always waiting by the door for somebody to take me home.
They thought they knew me by the steps that i take, by the promise that i make or orgasm that i fake… They thought that im a person, but i was just a beautiful soul…before they came in, before they broke me  all.
And ive got addicted to the lies, to that sick emptiness in their eyes, to the feelings that i cant bare,and to the life that it’s just not fair. I start to walk a lines, try to run the miles, flying trough the space and time, living in the memories just for a while…get out when i start to choke my self, crying when i start to pretend .
They thought they know me when im on the stage,  where i cant show my rage, i cant turn the page and leave them like i did with everything and everybody  else.

They thought they know me, but I didn’t show me, till she saw me by the door where I was waiting.  She took me gently, careful enough to not break me, she took me home without nothing to say.  I was scared, so unprepared , felling like the kid that I used to be…before life broke me. She stood by the door, I haven’t seen something so glorious before, pouring her shadow all  over me, to keep me safe from my memories.
With her Ive got addicted to the truth, to the feelings I have in me, to the life worth to live.
She think that she don’t know me…
but she know`s me…she have me…like I`ve  never had me.