Врват години, ко околу мене ништо да не постои,
дури бришам и спомени…и дишам огнови.
А горат сите зборови, се што оставив да ме дотолчи…
само молчи и навикни се,
си реков….ах ,а понекогаш си преречувам што си замолчив.
Трчам низ ридови, за да почуствувам планини…
А воздухот во градиве цела ќе ме издиши.
Еве дојди и биди јас, и тивко не вришти,
еве не влечи се по ѕидови, и не плачи по изгубени години…
Врват денови, ко околу тебе да биле само како демони,
секој од нив само да те потсети дека небитна си дури и кога постоиш.
Дури и кога се трудиш да се избориш, се гориш од страста која душа ќе ти запали.
Сама на себе, СЕ СИ ТИ…
Затоа не плаши се, разбуди се и не мачи се…
Врват животи,и нема тоа никогаш да се промени
и нема никој неа да ја врати ,ни па да ја замени…
но пуштија да си оди и продолжи си.
Засекогаш ќе те боли се што изгуби, кога не успеа да ја гушнеш и да ја испратиш,
што си дозволи да се изгубиш во временски тумори
меѓу луѓе што те трошеја низ пијани умори.
Врви ова проклето време…затоа успори,
дај му простор на она што е до тебе да те сака и усреќи.
Почни да веруваш дека навистина залужи
некој што ќе верува во тебе и ќе е благодарен што постоиш.
world of denicija 